Mijn goede vriend Raf zei me ooit eens dat je elk jaar drie nieuwe uitdagingen moet aangaan. Omdat je flexibel en jong van geest zou blijven.
Wel, mijn leven is niet saai in die zin dat er nooit een lange periode is waarin alles hetzelfde blijft. Dus in dat opzicht ben ik niet het soort type dat moeilijk aan mijn drie-nieuwe-dingen-per-jaar geraakt.
Maar zaterdag vond ik toch een toppertje. Een nieuwtje om U tegen te zeggen.
Het was lang geleden dan ik nog stress voelde zoals ik die vroeger regelmatig kende. Ik moet zelfs toegeven dat mijn handen mijn papiertje niet konden vasthouden. Ik bibberde van de stress. Mijn oksels produceerden waarschijnlijk wel een liter zweet in twee luttele minuten.
Het was namelijk mijn allereerste keer dat ik op een podium stond. In een mooi gerestaureerd cinema-zaaltje in Monflanquin om een lied te zingen. Helemaal alleen.
Het ging er niet zo aan toe... AMAZING GRACE maar eerder met een hakkelende en gebroken stem. Ik trachtte mij te herpakken en niet naar het publiek te kijken. Zeker niet naar mijn Liefje en Zonne. Waarvan Zonne meer en meer wegkroop bij haar papa. Ik denk niet dat ze mij al ooit zo hakkelend had horen zingen. Aanvankelijk leek ze best fier om haar mama daar zo op het podium te zien staan. Ze zwaaide en lachte mijn toe. Ook Koen gaf me vanuit de verte zijn steun.
De rij achter mijn klein gezinnetje was gevuld door mijn collega Celine, haar man en vier kinderen die even voor de ‘fun’ de zaal kwamen binnenstappen, net toen ik op het podium werd geroepen.
In de zaal kijken was geen optie. Ik zocht mijn toevlucht bij Hannah, mijn zangjuf. Die liet me vooral verstaan dat ik mijn mond ver moest opendoen opdat ik de hogen noten zou aankunnen. Tweede strofe. Hmhm... mijn tekst ken ik niet meer... Derde strofe... allez Katrien herpak je nu... vierde strofe... oef, het lukt me toch een beetje... En voila, het zat erop.
Een vriendelijk applaus, het was ten slotte een beginners-optreden van de muziekschool. Iedereen was tolerant. Ik had nog de souplesse voor een mooie buiging. Om dan zo snel mogelijk al lachend de trap af te gaan en te beseffen dat dit meer van mij had gevraagd dan ik durfde denken. Mijn juf zei lachend; “la prochaine fois, ca sera mieux”. En daarmee zei ze stilletjes dat het niet goed was en had ze natuurlijk ook een punt. Volgende keer ben ik een ervaring rijker.
Ik vond het eigenlijk best leuk hoor! En ik ben ook heel fier dat ik dit gedurfd heb. Vandaag kon ik er nog heel de dag van nagenieten.
Het was gewoon een feit dat ik de voorbije weken zoveel oefeningen heb gehad om te switchen in mijn hoofd. Om dingen los te laten. Durven. Dingen anders te zien. Springen. Dingen te aanvaarden. Zoeken. En vooral niet slapen.
Mijn hoofd stond er niet naar. Mijn systeem was niet klaar voor een optreden. Ik kende mijn tekst niet. Ik had geen enkele keer in tien dagen geoefend. Mijn juf haar ogen gingen wagewijd open toen ik haar dit droogjes meldde. En voor een Aziatische is dit toch heel wat.
Dus ja, ik voel dat ik gedurfd heb en gewoon gedaan heb wat ik eigenlijk al lang wou doen. Eens zingen door een micro, voor een publiek.
Volgende keer beter, Katje!
Ik zie me graag! xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten